Een jonge vrouw wist dat zij niet lang meer te leven had. Ze was ziek, er was helaas alleen nog pijnbestrijding mogelijk. Toen haar dat duidelijk was, besloot ze zich te richten op haar afscheid. Ze belde mij voor een voorgesprek, ze wilde weten wat er zoal mogelijk was. Ik begon met de vraag wat voor haar belangrijk is, wat haar kenmerkt. Haar ogen begonnen te stralen toen ze zei ‘ik hou van de Noordzee, weer of geen weer, ik ging iedere zondag het water in. Dan voelde ik zo dat ik leef!’ Toen ik haar liet weten dat we dan wellicht haar afscheid in haar favoriete strandtent konden laten plaatsvinden, zag ik aan haar ogen dat dit voor haar klopte.
Vanaf dat moment begon haar energie te stromen en werd de rest een invuloefening. Ze ging zich steeds meer uitspreken over wat voor haar belangrijk was. ‘Ik wil geen kist, ik wil in een mooie wade worden gewikkeld’. En zo geschiedde. ‘Ik wil graag mooie kleurrijke bloemen’. Ze lag uiteindelijk in een zee van bloemen. ‘Ik wil eerst naar het crematorium worden begeleid en dat het samenzijn pas daarna plaatsvindt. Aan het strand. En als de genodigden willen zwemmen na afloop, dan kan dat natuurlijk’. En zo ging het ook.
Én ze wilde graag nog haar woorden aan haar liefsten kwijt. Een boodschap. Ze zou daar zelf mee aan de slag gaan. Toen ik nog een keer bij haar kwam voor een tweede voorgesprek merkte ik dat het haar teveel energie kostte om haar levensverhaal op te schrijven. Ik stelde voor ‘als jij nu gaat liggen, je ogen sluit en praat, dan typ ik met je mee. Dan maak ik er een verhaal van voor jou’. Met kippenvel op mijn armen was ik getuige van haar levensverhaal. Ik voelde haar tegenslagen, ik voelde haar enorme veerkracht en levenslust. Ik voelde haar pijn om los te laten, maar ook haar berusting.
Nog dezelfde dag mailde ik haar haar levensverhaal. Haar boodschap aan haar liefsten, aan haar vrienden. Ze belde me op en zei alleen maar zacht en in tranen ‘wat heb je dat mooi verwoord…’. Nog geen twee weken later droeg haar zus haar levensverhaal voor. In de strandtent. Met op de achtergrond de zee die stevig was, zoals zij het altijd graag zag. Aan het einde van haar levensverhaal, brak de zon door. Een prachtige weerspiegeling op de golven. Alsof ze liet weten dat het goed was zo. Ik was niet de enige met kippenvel op m’n armen.
De essentie van iemands leven mogen vastleggen, is voor mij de grootst mogelijke eer.