Dat zij haar leven en liefsten moest gaan loslaten, was bekend. Met hun hoofd wisten ze dat het eraan kwam, maar hun gevoel was op zoiets definitiefs niet voorbereid. Het overviel ze, het verdriet was massief en de verslagenheid groot.
Tussen de stille tranen door, was het voor hen helemaal duidelijk dat ze haar humor, kracht, bescheidenheid en niet ijdele karakter helemaal terug wilden laten komen in het afscheid. En haar grote voorliefde voor de natuur diende ook voelbaar en zichtbaar te zijn in de ceremonie.
En dus gingen we op zoek naar een locatie die hier recht aan deed. We kwamen uit bij een prachtige plek midden in het bos. Een schuur waar de natuur zó aanwezig is, in geur, in kleur en zeker ook in geluid. Als je daar stil bent, hoor je het geluid van de vogels en van de wind die door de bomen waait. Die plek bracht rust bij het gezin, hier moest het afscheid plaatsvinden.
‘Maar dan niet met een fotopresentatie, dat zou niet bij haar passen’. Het was een vrouw waar je verhalen en geweldige anekdotes over wilde vertellen, foto’s zouden hier niets aan toevoegen. Zo reikten we de optie aan van een tafel gevuld met enkele foto’s in lijstjes en met spullen die voor haar belangrijk waren. Dat sprak het gezin gelijk aan, dat zagen ze wel voor zich. Die tafel moest er komen.
‘Als we dan toch geen foto’s doen, hoe mooi zou het dan zijn om alles offline te doen? Geen microfoon, geen snoeren, geen digitale muziek'. Dat begrepen we en zo droegen we aan dat onze muzikant in staat zou zijn om de liedjes die zij mooi vond, akoestisch op de gitaar uit te voeren. Dat zagen ze wél voor zich. Mooie liedjes op de gitaar, zacht en liefdevol gezongen.
En zo werd het een puur in de natuur afscheid.
Het deed iets met je.
De ceremonie was adembenemend.
Je kon een speld horen vallen, iedereen zat met kippenvel op de armen en tranen in de ogen.
Omdat dit zó goed paste bij haar…
Marieke en Karin
Eerbetoon
Comments