Soms heb je van die momenten die je zo graag zou willen vastleggen, maar dat het echt niet gepast is een foto te maken.
Dat overkwam mij recent tijdens een uitvaart die ik begeleidde. Wel dacht ik toen ‘ik maak een foto met mijn hart’. Daar neem ik je nu graag in mee. We namen afscheid van een markante dame op leeftijd. Op een prachtige locatie. Onder de genodigden waren drie van haar zussen, ook allen op leeftijd. De familie had mij al laten weten dat de zussen niet meer zo scherp waren.
Dat was zichtbaar bij hun binnenkomst. De blik in hun ogen was ‘ver weg’, ze leken niet te begrijpen waar ze waren.
Toen ik ze na de ontvangst met een kopje koffie, uitnodigde de afscheidszaal binnen te gaan, vroegen ze mij ‘waarom zijn we eigenlijk hier?’.
‘Om afscheid te nemen van jullie zus’, was mijn antwoord. Ik wees hun naar hun stoelen, vooraan dicht bij hun zus. Het afscheid begon. De gezusters keken wat meewarig om zich heen. Bij ieder muziekstuk werden foto’s getoond. Startend met foto’s uit het heden, steeds verder terug het verleden in. Hoe dichterbij het verleden kwam, hoe meer de zussen opleefden. De afwezige blik in hun ogen verdween. Ze werden zelfs enthousiast en lieten dat blijken ook.
Ze riepen uit ‘Kijk, dat is m’n zus!’ of ‘Wat heb ik toch een mooie zus!’ of ‘dat was de vakantie in Oostenrijk!’, ze zongen mee met de muziek en op het laatst klapten ze zelfs bij iedere volgende foto. Oprechte, pure blijdschap, de dementie even ‘vergetend’.
Zo’n moment komt binnen. Ik kon naar ze blijven kijken.
Ook na afloop van de dienst hebben we de foto’s door laten lopen. Konden die prachtig mooie zussen nog even genieten van hun verleden, was het nog even alsof alles was zoals vroeger.
En ik, ik nam een foto met mijn hart.
Karin Horsting
Eerbetoon Uitvaartbegeleiding