De dag na de uitvaart ging de telefoon. Een onbekende vrouw vroeg met trillende stem ‘Is hij dood?’. Ik kreeg een naar gevoel in mijn buik toen ik haar moest antwoorden dat hij inderdaad was overleden en ‘ja’ dat de uitvaart ook al had plaatsgevonden. De hele week heb ik mij afgevraagd ‘er zullen toch mensen zijn geweest die van hem hebben gehouden?’. Een week waarin ik met een betrokken bewindvoerder en dito mantelzorgers het afscheid zo waardig mogelijk probeerde vorm te geven.
Aan de telefoon was ze heel geïnteresseerd in hoe het afscheid gegaan was. Zo vertelde ik haar dat de bewindvoerder mooi had gesproken over zijn turbulente leven en naar welke muziek we hebben geluisterd. Welke bloemen er op de kist lagen en wie erbij aanwezig waren. Het bleef even stil…. haar teleurstelling was voelbaar. Haar woorden ‘ik heb van hem gehouden, en er zijn meer mensen die hierbij hadden willen zijn’ deden mij in dat moment beslissen ‘er moet nog een uitvaart komen’. En zo geschiedde….
Via de tamtam werden de belangrijkste mensen gebeld en zij lieten alles uit hun handen vallen. Anderhalf uur later zaten we in één van zijn favoriete cafés aan de stamtafel. De bewindvoerder en zijn vrienden maakten kennis met elkaar, bestelden een biertje, haalden herinneringen op en toen voelde ik ‘nu is het moment om de muziek en de woorden van gisteren in te zetten’. Er werd gespeecht, we waren samen stil, er werden foto’s getoond, een gedicht gedeeld, op zijn leven geproost, er werd gelachen en er was ontroering.
Het werd een ceremonie in de kroeg, nu aangevuld met mensen die van hem hebben gehouden.
Twee werelden die zover uiteen lagen kwamen bij elkaar.
En zó klopte het… het afscheid van zijn leven in zijn kroeg. Karin en Marieke
Comments