Jam, tot de dood ons scheidt

Een bitterzoet verhaal

In het kleine schuurtje achter het huis van Ina en Hans stond een geheim. Geen groot geheim, niet van de soort die je op het nieuws brengt of waar boeken over worden geschreven. Maar een zacht, plakkerig geheim, verpakt in honderden glazen potjes.

Ina maakte jam. Niet af en toe een paar potjes, nee — ze maakte jam alsof de wereld er ooit tekort aan zou komen. Aardbeien, frambozen, bramen, rode bessen. Wat Hans maar mee terugnam van zijn geliefde moestuin, verdween bij Ina in de pan. Met geduld geroerd, geproefd, gevuld, en gelabeld. “Frambozen 2022”, “Bramen herfst '21”. Elke pot een momentopname van liefde en seizoenen.

Na haar overlijden ontdekten Hans en haar kinderen de omvang van haar werk. Kratten vol, kisten vol. Planken die bogen onder het gewicht van zoete herinneringen. Het was ontroerend én ontnuchterend. Wat doe je met zóveel jam als degene die ze maakte er niet meer is?

Het antwoord kwam vanzelf. Op de dag van haar afscheid kreeg iedereen een potje mee. Geen bedankkaartje met een gedichtje, geen bloem die verwelkt in een vaas. Nee, een pot jam. Een klein beetje Ina, mee naar huis.

En zo gebeurt het nu, in keukens door het hele land, dat vrienden en familie even aan haar denken terwijl ze een lepel frambozenjam op hun boterham smeren. Of zich verwarmen aan de geur van bramen op een winterse ochtend. Een bitterzoet moment.

Ina is er niet meer. Maar de smaak van haar liefde, van haar geduld en haar zorg, leeft voort in elk potje.

Tot de dood ons scheidt — en de jam ons weer even samenbrengt.

Karin en Marieke