Met regelmaat krijg ik de vraag hoe ik omga met het verdriet dat mijn werk gepaard gaat. ‘Ik ben zelf zo’n emotioneel mens, dus ik zou het niet kunnen’, wordt er vaak achteraan gezegd.
Grappig, denk ik dan, want ik ben ook een emotioneel mens. En toch kan ik de emoties die bij dit werk komen kijken, goed aan. Belangrijk hierin is dat het niet mijn verdriet is. Het is het verdriet van een ander. Ik word niet ongemakkelijk van de tranen van iemand anders. Verdriet, gemis, pijn en eventuele tranen laten alleen maar zien hoezeer iemand geliefd is, hoe pijnlijk een verlies is en hoezeer iemand wordt gemist. Verdriet om je verloren dierbare, gaat over liefde die je voor hem of haar voelt.
Als uitvaartbegeleider komt er bij mij dan iets naar boven dat ik eraan wil bijdragen een zo mooi en passend mogelijk afscheid voor iemand te organiseren. Dat ik op een zo liefdevol en respectvol mogelijke wijze een afscheid wil helpen vormgeven. Dat ik inzoom op wie de overledene was en de familie laat zien wat er zoal mogelijk is. Het is in mijn werk heel bijzonder om door nabestaanden toegelaten te worden op een heel kwetsbaar moment in het leven. Juist die kwetsbaarheid is voor mij zo prachtig, omdat het zo puur is. Schone schijn komt vaak te vervallen.
En ja hoor, natuurlijk zijn er momenten dat het mij ook wel eens aangrijpt. Dat ik me focus op mijn ademhaling om de trilling in mijn stem niet hoorbaar te laten zijn. En als mij dat een heel enkele keer niet lukt, vind ik dat niet erg. Ik doe dit werk met hart en ziel en heel soms hoort daar een traan bij.
Karin Horsting
Eerbetoon Uitvaartbegeleiding