Nog een paar dagen na onze ontmoeting dacht ik aan haar woorden. Haar woorden resoneerden in mijn hoofd. Ze zijn zo mooi, maar ook zo pijnlijk. Zo alleszeggend en tegelijkertijd zo nietsontziend. Veel te vroeg haar prachtige, sterke, grappige, joviale en onverwoestbaar lijkende man verloren. Veel te blij met elkaar om geconfronteerd te worden met zijn dood. Veel te veel midden in het leven om hem los te moeten laten. De uitvaart die wij enkele weken ervoor hadden begeleid, was tegelijkertijd intens verdrietig én prachtig liefdevol.
Op straat kwam ik haar tegen. De vraag ‘hoe gaat het nu met je?’ bleef bijna hangen op mijn lippen bij het zien van haar gezicht. De omvang van haar verdriet was ervan af te lezen. Toch zag ik ook een sprankje kracht, een soort vastberadenheid.
‘Ik wil dicht bij de dagen blijven dat hij er nog was’
Ze keek naar de lucht en zei ‘iedere dag brengt me verder bij hem vandaan. Iedere dag drijf ik als een klein bootje verder uit mijn veilige haven vandaan’. Haar woorden raakten mij. Ik was stil, stond met kippenvel op mijn armen. Ze vervolgde ‘hoe frustrerend is het dat ik geen keuze heb, iedere dag komt en gaat weer. Terwijl ik dat niet wil. Ik wil dicht bij de dagen blijven dat hij er nog was’. Nog even was ze stil en toen vatte ze samen ‘die onvermijdelijkheid der dagen, dat maakt het zo moeilijk’.
Zo had ik nog niet eerder naar het voorbijgaan van de dagen gekeken. Dag in, dag uit, onvermijdelijke voortgang.
Karin Horsting
Eerbetoon Uitvaartbegeleiding