Mijn vader was al lange tijd ziek. Hoezeer het ook duidelijk was dat het afscheid nabij was, toch overspoelde mij het besef van ‘nooit meer’. Nooit meer zijn hand vasthouden, nooit meer lachen om zijn grappen, nooit meer samen fietsen, hem nooit meer prachtig horen zingen, nooit meer samen stil zijn, nooit meer samen zijn. Dat was voor mij te groot om te bevatten.
Zijn afscheid hebben wij zelf geregisseerd. Wij hebben ervoor gezorgd dat mijn vader nog een keer zó mooi in beeld kwam. Niet alleen als zieke man aan het einde van zijn leven, maar juist zoals hij was in de kracht van zijn leven. Wat was het fijn om hem weer zo dichtbij te hebben, om hem weer te zien stralen.
Mijn speech had ik in twee uur tijd geschreven. Eerst naar ‘onze’ muziek geluisterd en vervolgens flink gehuild. Na die huilbui vlogen de woorden op papier. Op iedere pagina had ik rechtsboven EERBETOON geschreven. Om mij eraan te herinneren waarom ik daar stond. Om mijn vader het eerbetoon te geven dat hij verdiende.
‘Nooit meer werd voor altijd’
De focus in mijn speech lag niet op ‘nooit meer’. Nooit meer maakt mij verdrietig. Nooit meer veranderde ik in ‘voor altijd’. De herinneringen aan mijn vader, zijn eigenschappen die ik in mijzelf en in mijn dochter herken, zijn voor altijd. Zijn wijze lessen zijn voor altijd. Zijn liefde voor mij en mijn liefde voor hem zijn voor altijd. Denken in ‘voor altijd’ maakt afscheid voor mij draagbaar, te verteren. Te accepteren dat doodgaan en afscheid nemen horen bij het leven.
Toen ik een naam zocht voor deze onderneming, was er voor mij maar één die paste en dat was Eerbetoon. Een alleszeggende naam: het afscheid als eerbetoon aan het leven.
Karin Horsting
Eerbetoon Uitvaartbegeleiding, uitvaart in Woerden en omgeving.
Yorumlar