Het enige wat we zeker weten in dit leven, is dat we doodgaan. Hoe kan het dan zijn dat wij in ons werk vaak meemaken dat men zich hier toch door overvallen voelt? Dat nog niet eerder met elkaar gesproken is over de dood en hoe je zou willen dat het afscheid eruit komt te zien.
Waarom stoppen we het gesprek hierover weg? Waarom leggen we vragen als:
Wat is voor jou belangrijk als het om je eigen afscheid gaat?
Wie ben je en wat laat je achter?
Waar zou je het afscheid willen laten plaatsvinden?
Wil je het groots, klein, eenvoudig, religieus, exclusief of ingetogen?
Begraven, natuurbegraven of cremeren?
Welke muziek zou je willen horen?
niet gewoon op tafel?
Als uitvaartbegeleiders weten wij hoeveel rust het geeft wanneer je wel weet wat de uitvaartwensen zijn. Dan hoef je in zo’n week niet nog allerlei lastige keuzes te maken. Er ontstaat dan veel meer ruimte om je te focussen op het afscheid nemen, op de mooie herinneringen en anekdotes.
Waarom we dit gesprek dan toch wegstoppen? Het is te confronterend. De gedachte dat het leven doorgaat zonder jou, is voor velen maar moeilijk te verkroppen. Wat we ook vaak horen is ‘nee hoor, voor mij geen gesprek, dan roep ik het over mezelf af’.
Maar wanneer is dan wel het goede moment?
Is de gedachte dat jouw dierbaren geen idee hebben wat je wensen zijn, niet nog veel lastiger?
We weten zeker dat we dood gaan.
Laten we daar alsjeblieft over praten met elkaar.
Het geeft zoveel rust en daarmee ruimte voor schoonheid.
Jazeker, wij laten je graag en geheel vrijblijvend zien wat er zoal mogelijk is.