Enige tijd geleden werd ik ’s ochtends vroeg gebeld . Een zoon belde om te laten weten dat zijn vader zojuist was overleden. Naast het verdriet had hij ook een vraag: ‘Wij willen als familie graag zoveel mogelijk zelf doen, vind je dat oké? Een volmondig ‘uiteraard’ was daarop mijn antwoord. Een actieve bijdrage leveren in het afscheid nemen van een dierbare, helpt namelijk in het aangaan van het verlies. Een uur later zat ik met de familie om tafel.
Ze schetsten een mooi, liefdevol beeld van hun vader. En voegden toe ‘onze vader heeft ons ook de opdracht gegeven om de kosten voor de uitvaart zo laag mogelijk te houden’. Voor mij is het alleen maar fijn om aan te sluiten bij zulke wensen. We gingen aan de slag.
Naast het feit dat het intiem is, is een opbaring thuis het meest voordelig. Dan hoeven er geen kosten gemaakt te worden voor het verblijf in een uitvaartcentrum of rouwkamer.
De voorkeur ging uit naar een opbaring in een kist. De familie vroeg mij of het raar was dat ze zelf al een kist op Marktplaats hadden gevonden. ‘Nee hoor’, dat is juist prima. ‘En als jullie de kist dan zelf ophalen, kunnen jullie gelijk kijken of de kist in de eigen auto past’.
Veelal wordt gedacht dat men verplicht is om een overledene te vervoeren in een rouwauto, maar dat is niet zo. Eigen vervoer, mits de auto groot genoeg is, kan ook en het scheelt in de kosten.
Ook werd ervoor gekozen om geen rouwkaart te maken. De familie maakte in Canva een eigen aankondiging en verstuurde deze via WhatsApp.
Als het om de kosten gaat, is cremeren goedkoper dan begraven. Ook zonder dit argument had meneer zelf al aan zijn kinderen aangegeven gecremeerd te willen worden.
Ik opperde dat het afscheid of samenzijn ook thuis mocht worden georganiseerd. En dat zij hun vader dan na afloop (of voorafgaand) in de eigen auto naar het crematorium zouden kunnen begeleiden. Eén van de kinderen vond het fijn om dit bij haar thuis te organiseren. Alle kinderen zouden een deel van de catering op zich nemen: één zorgde voor soep, de ander voor broodjes en de derde voor de drank.
En zo geschiedde. Op de dag van de uitvaart, vond er een intiem afscheid thuis plaats. Foto’s van meneer werden op de tv getoond. Als er iemand wilde spreken, was daar alle ruimte voor. De kleinkinderen tekenden of schreven nog iets op de Marktplaats-kist. Een klein buffet was ingericht. Iedereen op zijn of haar gemak. Soms een traan, maar zeker ook een lach.
"Jammer dat de intimiteit van het moment moest worden doorbroken"
En toen ik zei ‘het is tijd om te gaan’, voelde ik dat de aanwezigen het jammer vonden dat de intimiteit van het moment moest worden doorbroken. Meneer werd in de eigen auto geplaatst, een kleine erehaag werd gevormd, waarna alleen de kinderen hun vader begeleidden richting het crematorium. Hoewel ik meneer persoonlijk niet kende, dacht ik op dat moment: ‘wat zou hij trots zijn op zijn kinderen’…
Karin Horsting
Eerbetoon Uitvaartbegeleiding